رهنامه سعادت

بخشی از کتاب رهنامه سعادت

محرومیت از الطاف الهی و طعم تلخ فراق، بار سنگینی است كه مؤمن را از پای درمی آورد و او را در آتش هجران، میگدازد. چاره چیست؟ صبر و امید.

مؤمن، هرگز نومید نمیشود و از هرفرصتی كه دست دهد، راهی به سوی او میجوید. نومیدی، راهزن است و ایمان را به خاک سیاه مینشاند. در این راه كه از خطا و خطر، سرشار است، مؤمن سرمایه ای گرانقدرتر از امید به رحمت بی پایان پروردگار ندارد. مؤمن، بر رنج و درد هجران، که خود موجب آن است، صبر پیشه میكند و از پس این صبر، انتظار اقبال خداوند را می کشد. او از پریشان حالی خود نومید نمیشود؛ اگرچه نباید در آن حال ایستاد که ادامە آن موجب دلمردگی است؛ اما میداند كه این پریشان حالی با تلاشی که برای کنار زدن پرده های حجاب از دل می کند، درخت ایمان را در قلب او بارور خواهد کرد و طعم شیرین وصال را بار دیگر خواهد چشید.

بدینرو است كه در كلمات معصومین (ع) آمده است:

صبر برای ایمان، همچون سر برای بدن انسان است. تا وقتی سر در بدن باشد، امیدحیات هست و تاوقتی كه رشتە صبر بریده نشود، چراغ ایمان در دل زنده است.

اگر کسی همە جهان و جهانیان را خاندان خداوند بداند، نگاهش به دیگران، لطیفتر و زیباتر خواهد شد. اگر از آنها آزاری به او برسد، نمی‌رنجد؛ زیرا میداند که خداوند خانوادە خود را دوست دارد و به آنان محبت میورزد. اگر خدا با بندگانش مهربان است، چرا ما با آنان نامهربانی كنیم؟ خداوند کسی را که بااهل و عیال او از سر محبت رفتار کند، عزیز میدارد. در روایات آمده است: «محبوبترین مردم نزد خداوند کسی است که نفعی از او به عیال الله برسد و آنان را شاد کند.»