سایبان خود ساخته عرفان مدرن

یکی از ویژگی‌های عرفان، «بیان‌ناپذیری » آن است. عرفان نه علم است و نه فلسفه؛ زیرا در موضوع، غایت و هدف، و در روش، با آنها متفاوت است. عرفان نه با زبان علم قابل تبیین، توضیح و تفسیر است، و نه با عقل فلسفی قابل توجیه عقلانی است، و نه با زبان محاوره قابل گفتگو است.
معانی هرگز اندر حرف نایند         که بحر قلزم اندر ظرف ناید
الفاظ و کلماتی که به عالم ماده و ناسوت مربوط هستند و در ذات آنها محدودیت، نقص و ضعف وجود دارد، هرگز نمی‌توانند گویا و بیان کننده عالمی فراتر از این عالم ماده باشند. کلمات محدودِ این دنیایی نمیتوانند از نامحدود حکایت داشته باشند، و بلکه سنخ معانی و مطالب آن دنیایی، با سنخ کلمات و مفاهیم این دنیایی متفاوت است. اگر انطباع کبیر در صغیر محال است و کامل در ظرف ناقص قرار نمیگیرد، مطالب عرفانی نیز در واژه‌های مادی قرار نمیگیرند.
عرفان یافتنی است نه دانستنی؛ عرفان چیزی است که انسان در خلوت خود می‌یابد؛ عرفان چیزی نیست که سی بتواند با آن فخر فروشی کند؛ عرفان انس با خدای متعال است؛ عرفان محبت و نهایت عشق به کمال مطلق _ که همان ذات مقدس ربوبی است _ است؛ عرفان برخاستن از عالم ماده و صعود به قله معنویت و گذر از ملکوت و بلکه از جبروت است؛ عرفان پیوند با مقام «فی مقعد صدق » و «قاب قوسین » و «أو أدنی » است.