حبیب محبوب

کتاب حبیب محبوب نوشته اسماعیل منصوری لاریجانی توسط انتشارات نشر بین الملل به چاپ رسیده است ، زندگی‌نامه پیامبر اسلام (ص) را از تولد تا رحلت ایشان را به تصویر می‌کشد. این کتاب با بهره‌گیری از آیات قرآن کریم و روایات معصومین (ع)، به بررسی ابعاد مختلف زندگی پیامبر اسلام (ص) پرداخته است.

کتاب حبیب محبوب در هشت فصل تنظیم شده است:

• فصل اول: تولد و کودکی پیامبر اسلام (ص)
• فصل دوم: جوانی و ازدواج پیامبر اسلام (ص)
• فصل سوم: دعوت به اسلام
• فصل چهارم: هجرت به مدینه
• فصل پنجم: تشکیل حکومت اسلامی
• فصل ششم: جنگ‌های پیامبر اسلام (ص)
• فصل هفتم: معراج
• فصل هشتم: رحلت پیامبر اسلام (ص)

در هر فصل از این کتاب، به موضوعات مختلفی از زندگی پیامبر اسلام (ص) پرداخته شده است.

در فصل اول، به تولد پیامبر اسلام (ص)، کودکی ایشان، و دوران جاهلیت پرداخته شده است.

در فصل دوم، به جوانی و ازدواج پیامبر اسلام (ص)، و نیز به ازدواج‌های ایشان با همسران متعدد، پرداخته شده است.

در فصل سوم، به دعوت پیامبر اسلام (ص) به اسلام، و نیز به مخالفت‌های مشرکان با ایشان، پرداخته شده است.

در فصل چهارم، به هجرت پیامبر اسلام (ص) از مکه به مدینه، و نیز به تشکیل حکومت اسلامی در مدینه، پرداخته شده است.

در فصل پنجم، به جنگ‌های پیامبر اسلام (ص) با مشرکان و منافقان، پرداخته شده است.

در فصل ششم، به معراج پیامبر اسلام (ص)، و نیز به ابعاد معنوی و عرفانی آن، پرداخته شده است.

در فصل هفتم، به رحلت پیامبر اسلام (ص)، و نیز به آثار و برکات ایشان، پرداخته شده است.

کتاب حبیب محبوب، اثری ارزشمند و قابل توجه است که به علاقه‌مندان به زندگی‌نامه پیامبر اسلام (ص) توصیه می‌شود. این کتاب با قلمی روان و شیوا، و با بهره‌گیری از منابع معتبر، به بررسی ابعاد مختلف زندگی پیامبر اسلام (ص) پرداخته است.

نکات برجسته:

• بهره‌گیری از منابع معتبر
• قلم روان و شیوا
• بررسی ابعاد مختلف زندگی پیامبر اسلام (ص)

بخشی از کتاب حبیب محبوب

در قرآن کریم می‌خوانیم:

(وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ)

(و ما نفرستادیم تو را مگر اینکه برای عالمیان رحمت باشی.)

خداوند متعال به رحمت خویش، همه چیز را احاطه کرده است: «و بـرحمتک التی وَسِعَت کل شئ.»

طبق این آیه که ما تو را نفرستادیم، مگر اینکه برای عالمیان رحمت باشی، حکمای عرفا چنین نتیجه گرفتند که پیامبر اکرم (ص) مظهر رحمت حق در عالَم آفرینش هستند و حقیقت محمدیه (ص) را با انبساط رحمانی رحمت حق مساوق دانسته اند؛ نیز حدیث «نحن الآخرون السابقون» را حمل بر این کردند که پیامبر اکرم (ص) به ظاهر، به‌صورت عنصری ظهور کرده است؛ ولی در باطن، جدّ آدم است؛ چون حقیقت محمدیه (ص) به‌عنوان انسان کامل، مظهر تمام اوصاف کمال خداوند متعال است و بر همه چیز به‌عنوان مظهریت احاطه دارد.

اگر خداوند متعال به ملائکه فرمود:

(وَ إِذْ قُلْنَا لِلْمَلاَئِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلِیسَ أَبَی وَاسْتَکْبَرَ وَکَانَ مِنَ الْکَافِرِینَ)

(و آنگاه به فرشتگان گفتیم که بر آدم سجده کنید، همه سجده کردند، جز ابلیس که ابا کرد و استکبار ورزید.)

واقعیت این است که سجدۀ فرشتگان بـر حقیقت محمدیه(ص) بوده است که باطن ازلی آدم است؛ و الّا سجود عالی بر سافل، معقول به‌نظر نمی رسد.

پیامبر اکرم(ص) به‌دلیل مظهریت رحمت حق، از انبساط اخلاقی و سعۀ صدرِ بسیار برخوردار بودند و این، دو قاعدۀ حکمی و اخلاقی را نتیجه می دهد: اول، ریشۀ اخلاق در عرفان و معرفت است؛ دوم، حُسن خلق و اخلاق مداری بدون اتصاف به رحمت الهی، حرفی گزاف و بیهوده است.

پیامبر عزیز ما به‌دلیل جامعیت رحمت حق از اخلاق کریمانه و زیبایی رفتار برخوردار بودند. در قالب حکایات فراوان، از حوادث زندگی ایشان و از میزان آزار و اذیت قوم حضرت مطلع هستیم. وقتی از آن بزرگوار می خواهند که در حق این مردم جاهل و قـوم حق نشناس نفرین کنند، پاسخ می دهند: «من برای نفرین‌کردن مبعوث نشدم. من پیامبر رحمتم. «اللّهم اهد قومی فانهم لایعملون» (خدایا، قوم مرا هدایت کن. آن‌ها نمی دانند.)

درواقع، یک فرق حضرت نوح(ع) با پیامبر اسلام (ص) همین است که حضرت نوح(ع) سرانجام می فرماید: (وَ قَالَ نُوحٌ رَبِّ لاَ‌تَذَرْ عَلَی الْأَرْضِ مِنَ الْکَافِرِینَ دَیَّارا) اما پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: «خدایا، قوم مرا هدایت کن و به آنان معرفت و آگاهی بده تا عظمت مرا بشناسند.»

البته این بدان معنا نیست که حضرت نوح(ع) صبور نبوده‌اند؛ بلکه ۹۵۰ سال بهانه گیری های قوم خود را تحمل کردند. اتفاقاً از شروط پیامبری، بهره مندی از صبر و پایداری است؛ اما مراد در اینجا، آن است که صبر ایشان در برابر صبر پیامبر ما که مظهر رحمت حق‌اند، تام و تمام نبوده است.

پیامبر اکرم(ص) جهانگیر شدند و از عوامل مهم آن، حُسن خلق و ملاحت در رفتار ایشان بود که فرمودند: «اخی یوسف اجمل منی وانا املح منه» «برادرم یوسف از من زیباتر بود و من از او نمکین ترم.»